Նա «հասկանում էր միշտ ֆուխարայի հալից» (բայց ո՛չ Նիկոլն ինձ կհասկանար, ո՛չ էլ...)
20.12.2019 | 00:14
Մի քանի օր է մամուլը գրում է, թե Նիկոլ Փաշինյանի դստեր՝ Մարիամ Փաշինյանի համար թանկարժեք՝ 27 հազար դոլար արժողությամբ մեքենա են գնել։ Հետո պարզվեց, որ չեն գնել, դա վարչապետի պետական պահպանության մեքենաներից է, որը տրամադրվում է նաև նրա ընտանիքի անդամներին։ «Այն, որ իմ ընտանիքի անդամները որևէ տրանսպորտային միջոցով տեղից տեղ են շարժվում, այդ մեքենան իմ ընտանիքի անդամի համար չի գնված, գնված է պետական պահպանության ծառայության աշխատողների համար, որոնք իրականացնում են վարչապետի ընտանիքի անդամների անվտանգությունը»,- շտապեց մեկնաբանել Նիկոլ Փաշինյանը։ Չխորանալով հարցի բուն էության մեջ, իմա՝ չքննելով, թե այդ ի՞նչ լուրջ վտանգ է սպառնում «թագավորի աղջկան», որ պետական պահպանության ծառայությունը պիտի հատուկ մեքենա հատկացնի նրան, անդրադառնանք մի հանգամանքի միայն։
Ընդամենը մեկ անգամ հեծանիվով աշխատատեղ հասած վարչապետը շա՜տ շուտ հասկացավ՝ էս ինչի՞ հետևից է ընկել, երբ այսուհետ իր գրպանում են «կախարդական փայտիկով» ձեռք գցած վարչապետական աթոռի ընձեռած փայլը, շքեղություններն ու աներևակայելի հաճույքները։ Նրա ցուցաբերած անհագուրդ ախորժակի հետ համակերպվեց հանրությունն ու հռետորական հարցադրում չկատարեց՝ Նիկո՞լ, էս ո՞նց հասկանանք… առաջին օրերին հեծանիվով, մետրոյով էիր աշխատանքի գնում, ինչու՞ միանգամից իշխանավորի «մունդիրը» հագար։ Ի՞նչ պատահեց, որ պաշտոնյաների՝ հեծանիվով երթևեկելու մասին եվրոպական օրինակն էլ գրողի ծոցն ուղարկեցիր։
Նույն հանրությունը նաև չհարցադրեց՝ ա՛յ ժողովրդի «ծոցից» ելած վարչապետ, ինչու՞ մի օր սեփական դստերդ խորհուրդ չտվեցիր առողջ ապրելակերպ դրսևորել, ձեռքի հետ էլ հասակակիցներին որպես օրինակ ծառայել ու քաղաքում զբոսնել հեծանիվով, թիկնապահների ու մեքենաների (հասկացանք, որ պետական պահպանությանն են, բայց, ի վերջո, բյուջեի հաշվին են, չէ՞, օրը 20 անգամ անիմաստ այս ու այն սրճարան, խանութ գնում-գալիս) շարասյունն էլ հետը քարշ չտալ։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հ.Գ. Երեկ՝ դեկտեմբերի 19-ին, աշխատանքի գնացի Հանրապետության հրապարակով ու՞… զարմանքից կարկամեցի. ոստիկանական պատնեշը (մի քանի շարքով) շրջափակել էր կառավարության շենքի մուտքը։ Հավաքվածներն էլ մի քանի տասնյակ մարդիկ էին։ Պարզվեց` մի քաղաքացի սպառնում է ինքնասպան լինել: Ցանկություն առաջացավ բղավելու հրապարակով մեկ՝ Նիկո՛լ, ա՛յ «ժողվարչապետ», դու՛րս արի, լսի՛ր «ֆուխարայի հալից» (չակերտված արտահայտության հեղինակը, պարոն Փաշինյան, Չարենցն է, Թումանյանը չէ) բողոքող քաղաքացուն, էդ ումի՞ց ես թաքնվում ոստիկանական հզոր պատնեշի թիկունքում։ Էդ ումի՞ց ես վախենում, «ազգընտիր» «ժողվարչապետ»։ Դու՛րս արի, «մարդ ա վատացել»: Բայց չբղավեցի։ Լռեցի, որովհետև Փաշինյանն «արխադաշ Լենինը» չէր, որը «…մեծ էր, ինչպես ամենամեծ խալիֆ,
Բայց այնպիսի՛ խալիֆ,
Որ հասկանում էր միշտ ֆուխարայի հալից»։ Ինչի պատճառով էլ հենց սիրում էր «նրան տրապիզոնցի Ալին»։
Ո՛չ Նիկոլն ինձ կհասկանար, ո՛չ էլ ոստիկանները։ Ես էլ, ամենայն հավանականությամբ, կհայտնվեի Նիկոլի սիրած հաստատությունում։
Մտքումս կրկնելով «Լենինն ու Ալին» պոեմի տողերը` ուղղվեցի խմբագրություն։ Ոտքով։ Անգամ հեծանիվ չունեմ, ուր մնաց՝ 27 հազար դոլար արժողությամբ ավտոմեքենա։
Հեղինակի նյութեր
Մեկնաբանություններ